Οι αλλαγές
Έρχεται η αλλαγή στη ζωή μας, ακόμη κι αν δεν κάνουμε τίποτα για αυτήν. Αλλά ακόμη κι αν κάνουμε, δε θα έρθει πάντα όπως ή όποτε τη θελήσουμε. Χρειάζεται να το αντέξουμε κι αυτό. Όμως, κι η αλλαγή που επιδιώκουμε δεν έρχεται χωρίς άγχος για το άγνωστο. Σε κάθε της μορφή η αλλαγή συνοδεύεται με αποχωρισμό από αυτό που είχαμε πριν.
Για το νέο, μπορεί να υπάρχει λαχτάρα ή φόβος, αλλά με βάση αυτό που υποθέτουμε. Δεν ξέρουμε με σιγουριά που θα μας οδηγήσει η αλλαγή, είτε από το ευχάριστο (π.χ. ένας νέος έρωτας, ο ερχομός ενός παιδιού), είτε από το ανυπόφορο (π.χ. ένας χωρισμός, μια απώλεια).
Για το νέο, μπορεί να υπάρχει λαχτάρα ή φόβος, αλλά με βάση αυτό που υποθέτουμε. Δεν ξέρουμε με σιγουριά που θα μας οδηγήσει η αλλαγή, είτε από το ευχάριστο (π.χ. ένας νέος έρωτας, ο ερχομός ενός παιδιού), είτε από το ανυπόφορο (π.χ. ένας χωρισμός, μια απώλεια).
Για το νέο, μπορεί να υπάρχει λαχτάρα ή φόβος, αλλά με βάση αυτό που υποθέτουμε. Δεν ξέρουμε με σιγουριά που θα μας οδηγήσει η αλλαγή, είτε από το ευχάριστο (π.χ. ένας νέος έρωτας, ο ερχομός ενός παιδιού), είτε από το ανυπόφορο (π.χ. ένας χωρισμός, μια απώλεια).
Μερικές φορές πείθουμε τον εαυτό μας ότι η πρόβλεψη “όλα θα πάνε καλά” ή “ποτέ δε θα είμαι πια χαρούμενος” είναι η αλήθεια. Είναι;
Και στη θεραπεία οι άνθρωποι έρχονται με την πρόθεση να αλλάξουν αυτό που τους δυσκολεύει.
Το παράδοξο είναι, ότι αυτό που τους δυσκολεύει είναι και αυτό που τους παρακινεί να έρθουν για βοήθεια.
Και παρόλο που έρχονται πρόθυμοι να απαλλαγούν από ό,τι είναι για αυτούς επώδυνο, φαίνεται πως συνειδητά και ασυνείδητα εργάζονται για να το διατηρήσουν.
Οι αλλαγές εγείρουν άγχος, καθώς το νέο είναι επιθυμητό, αλλά ταυτόχρονα άγνωστο.
Ο θεραπευτικός χώρος, λοιπόν, γίνεται το ασφαλές μέρος, όπου το ενδεχόμενο να αφήσουν οι άνθρωποι το οικείο “κακό”, με σκοπό να επενδύσουν στο άγνωστο “καλό”, αποτελεί πια μια ενέργεια λιγότερο ριψοκίνδυνη.
Ντέκα Κυριακή